Przez chwilę w mojej głowie trwała gonitwa myśli, gdy próbowałam poskładać formujące się słowa we w miarę logiczną całość. Na pierwszy ogień poszło to wyglądające na najłatwiejsze rozwiązanie.
- W tym moim świecie naprawdę nie ma nic ciekawego, tracisz tylko czas...
- Mnie on ciekawi - odparła wytrwale Kesame
Odwróciłam głowę w kierunku, z którego dobiegał mnie jej głos. Teraz jest właśnie ta chwila, w której powinnam powiedzieć coś błyskotliwego, co zobrazowałoby sposób, w jaki postrzegam świat. Problem w tym, że nic nie zapowiadało nadejścia takiego oto przebłysku, w chociażby najmniejszym stopniu. Nasuwało się mnóstwo sformułowań, którymi zwykłam identyfikować to niesamowite i lekko upiorne wrażenie bycia w pewien przedziwny sposób odciętym od reszty otaczającego mnie świata.
- To jakby... taki półsen. Trochę mi nawet brakuje tych wszystkich pięknych widoków, jakie mnie stale omijają - zaryzykowałam, niepewna czy uda mi się to wyjaśnić - Czasem nadal mam taką dziecinną nadzieję, że może to tylko sen, że może tak naprawdę wciąż jestem szczenięciem i to nigdy nie miało miejsca. Że nadal mogę zrobić coś... cokolwiek, żeby wszystko zmienić. Że nagle przebudzę się, jak z koszmaru i znów będą kolory, będę mogła swobodnie i bez lęku biegać i polować, patrzeć na inne wilki i w końcu przestać być tak... - zagubiona, bezradna, bezużyteczna?, urwałam, poniekąd dlatego, że zabrakło mi w płucach powietrza, gdyż wszystko to powiedziałam niemal na jednym wydechu, poniekąd też dlatego, że wcale nie miałam zamiaru, aż tak się rozpędzać w swych zwierzeniach.
Jakieś było moje zdumienie, gdy poczułam, że moje oczy nagle stały się wilgotne. Skrzywiłam się lekko na tę informacje, starając za wszelką cenę uspokoić oddech.
Kesame?
