- Tak mam.
- Oddam ci wszystko, co chcesz. Co do Miry i Gwen... To nie jest tak, że za nimi nie tęsknię. Ja wiem, jak tam jest, ale Loo jest mi potrzebny, tu i teraz.
Podobnie jak ja, Ingreed miała łzy w oczach. Nie chciałem jej teraz zostawiać, ale nie miałem zamiaru robić tego przy światkach. Powoli podszedłem do wadery. Spojrzałem na fiolkę, ukrytą za łapami.
- Czy mogę?
- Jeśli mnie zostawisz, kolejny raz, jeśli nie wrócisz...
- Wrócę. Daj mi jedną noc i zjedz coś.
Pocałowałem ją w czoło, naprawdę mocno.
Cofnąłem się kilka kroków i ruszyłem biegiem w stronę cmentarza.
***
Był tam, nadal leżał w tym samym miejscu. Niepewnie złapałem go za kark i pociągnąłem pod dęba.- To twoja ostatnia szansa. Musi zadziałać.
Całe jego ciało pożerały płomienie. Odrodził się z popiołu niczym feniks. Nie wiedział, co się dzieje, jestem tego pewien.
- Słyszysz mnie?
- Tak. Co się stało?
- Powinieneś wiedzieć, ale nie mamy czasu na rozmowę, nie teraz. Jak to jest wrócić do żywych?
- Wiesz sam, bardzo dobrze. Ja, nie mogę uwierzyć...
***
W nocy zaczęło padać, mimo wszystko rano przez chmury przebijały się delikatne promienie słońca. Moje futro było bardzo matowe, podobnie jak u Gavina, gdzieniegdzie widniały jeszcze krwawe sklejki.
Na teren watahy wkroczyliśmy biegiem. Kryliśmy się w lesie, z powodu ostatnich wydarzeń nie chciałem jeszcze zostać nękany pytaniami. Wyszliśmy nieopodal naszej groty. Tak jak sądziłem, nie było nikogo. Cóż, musimy się więc wybrać jednak do Alf.Truchtem ruszyłem kamienną ścieżką, która prowadziła do centrum. Pora śniadania, oznaczała, że każdy wilk prędzej czy później wyjdzie na polowanie.
***
Ingreed, leżała w swojej grocie, prawdopodobnie spała. Nie chciałem jej budzić i tak wiele wycierpiała. Wślizgnąłem się pod ścianę obok niej i wsłuchiwałem się w jej spokojny oddech. Wyglądała niewinnie i krucho.Nachyliłem się nad jej głową i szepnąłem.
- Teraz twoja kolej In. Możesz odebrać mi wszystko, co chcesz. Dałaś mi nowe życie, które teraz należy do ciebie.
Ingreed?
