- Loedia nie powinna wam zagrażać - szepnęłam, a leżąca obok wadera otwarła jedno oko. - Jeśli coś się stanie, daj jakoś znać. Przyjdę najszybciej jak będę dała radę.
Wyszłam, nie patrząc już za siebie.
Biegłam przez deszcz, chcąc spotkać Loedię, ale kiedy wróciłam na tamto miejsce, jedyne, co zastałam, to niewielka plama krwi, która spłynęła po jej sierści po nacięciu skóry. Chwilę stałam nad czerwoną, częściowo rozmytą przez deszcz plamą, a później wróciłam do swojej jaskini.
Aby zająć czymś myśli, zaczęłam porządkować swoją kolekcję piór.
Przyszłam do Will, aby najzwyczajniej w świecie pogadać. Z Loedią nie widziała się już któryś miesiąc, ja - jako, że jesteśmy siostrami - trochę jej nawet wybaczyłam.
- Cześć, Will - weszłam do jaskini i postawiłam przed czytającą księgę waderą kosz z owocami. - Lubisz?
Skinęła łbem i uśmiechnęła się do mnie.
- Dziękuję. Miło, że wpadłaś.
- Lubię u ciebie być, samej trochę nudno - przyznałam i z uśmiechem pomachałam w stronę Zefira, który właśnie wychodził. - Mam nadzieję, że w niczym nie przeszkodziłam.
- Nie, nie, Zefir tylko wpadł na chwilę.
- A co u reszty? - zapytałam, mając na myśli pozostałe, już dorosłe, szczeniaki Will.
- Dawno z nimi nie rozmawiałam - westchnęła. - Poszły w świat, szukać swojego miejsca na ziemi.
- Daj znać, kiedy się odezwą - położyłam łapę na jej łbie i uśmiechnęłam się ciepło.
Zaśmiała się, ale zamilkła, kiedy do jaskini wbiegł zdyszany basior, którego prawdę mówiąc nie kojarzyłam.
- Will - wymamrotał pomiędzy szybkimi wdechami. Wadera wpatrywała się w niego zaniepokojonym, ale ufnym wzrokiem, dlatego też założyłam, że się znają. - Musisz to zobaczyć...
Zdjęłam łapę z jej łba, spoglądając to na nią, to na przybysza. Basior był wyraźnie zdenerwowany, miał rozbiegany wzrok, co udzieliło się też siedzącej obok mnie waderze. Wstała, zmarszczyła brwi.
- Prowadź.
Will?
