 |
| Wykonane przez właściciela. |
Iść przed siebie — z wiatrem lub pod wiatr.
Pseudonim: Ara
Wiek: 3 lata
Płeć: Wadera
Charakter: Arina jest bardzo towarzyskim, wszędzie pchającym nos szczeniakiem. Zawsze chce wszystko wiedzieć, często podsłuchuje inne wilki. Zawsze robi to, co chce. Jeśli chce gdzieś pójść, będzie kombinowała, aż uda jej się uciec spod czujnego oka opiekunów; ma dar znikania.
Jest przyjacielska, nie chce krzywdy innych, aczkolwiek ma skłonności do „coś za coś”, co chyba uchodzi już za delikatny szantaż. Potrafi milczeć.
Mimo całej swojej energii, Ara czasem musi jednak pobyć sama. Uwielbia dalekie wędrówki, najlepiej w nieznane, co w jej przypadku ogranicza się do zakątków zwykłych terenów watahy, na razie.
Wygląd: Ara to młoda, jeszcze puchata kulka, która z dnia na dzień coraz bardziej przypomina dojrzałą, smukłą waderę, jednak do ostatecznej figury jeszcze sporo jej brakuje. Jest średniej wielkości, ma złotą sierść, która rozjaśnia się na łapach wadery. Od głowy po czubek ogona przez jej grzbiet przebiega jasna pręga. Oczy Ariny mają kolor świeżego popiołu.
Głos: Przyjemny, dźwięczny i dosyć melodyjny.
Stanowisko: Szczenię
Umiejętności: Intelekt: 9 | Siła: 5 | Zwinność: 8 | Szybkość: 7 | Magia: 5 | Wzrok: 5 | Węch: 6 | Słuch: 6
Rasa: Wilk Piasku
Żywioł: Wiatr
Moce:
– Ara jest silnie związana z wiatrem; pomaga on jej robić długie i dalekie skoki, a także wolno opadać. Czasem przynosi jakieś dźwięki, aczkolwiek waderka jest za mała, by cokolwiek z tego zrozumieć;
– potrafi tworzyć z piasku niewielkie konstrukcje, na przykład mini wyspy. Przydatne, gdy pada, a ty nie chcesz broczyć w wodzie;
– Arina potrafi trwać w bezruchu znacznie dłużej, niż ktoś by się tego spodziewał.
Rodzina: Niestety nikogo nie pamięta, jednak zachowała mgliste wspomnienie ciepła i miłości. Chciałaby kiedyś dowiedzieć się, skąd pochodzi.
Zauroczenie: Jest taki jeden rudy szczeniak... Nico? Nicodem?
Historia: Arina właściwie niewiele pamięta. Wie, że była burza, zapamiętała otaczający ją huk. Chyba upadła, uderzyła o coś głową... Jej wspomnienia zaczynają się w chwili, w której się ocknęła. Była w zielonym lesie, głowa pulsowała bólem i była głodna. Chwiejnym krokiem ruszyła przed siebie, nie wiedząc gdzie i kim jest. Po dwóch dniach, wyczerpana, natknęła się na grupę wilków, które się nią zajęły. Od tamtej pory nazywa watahę swoim domem.
Przedmioty: Jej własny, osobisty różowy otoczak, znaleziony nad rzeką, Gwiezdny Blask.
Jaskinia: Nie ma jednego legowiska, właściwie wędruje, raz śpi u jednego wilka, później u drugiego. Lubi spać na drzewach, ale rzadko jej się to zdarza.
Właściciel: Ulasinna
