Od Efraina do Pelagusa

Wśród wysokich traw para jadowicie zielonych oczu przyglądała się swojej przyszłej ofierze. Zbliżał się doń bezszelestnie, aby po chwili rzucić się jej do gardła i wypruć flaki w jak najbardziej bolesny sposób. Ta biedna zwierzyna nie zdawała sobie sprawy, jaki los zaraz ją spotka. Basior wyszczerzył się ukazując białe niczym śnieg kły, które zaraz miała splamić szkarłatna ciecz. Był coraz bliżej i bliżej. Różnica wzrostu nie była dla niego przeszkodą. Albowiem Efrain jako, że ma naprawdę wielką wiarę w swoje możliwości, przekonany był, iż wygra tą walkę z łatwością. W końcu rozbiegł się i rzucił na niedźwiedzia wgryzając się mu w kark. Wielki miś szarpał się próbując zrzucić z siebie intruza, jednak bezskutecznie, gdyż po chwili leżał na ziemi z otwartym brzuchem. Oprawca uśmiechał się radośnie obserwując ten krwawy obraz nędznego niedźwiedzia. Udał się na to polowanie, gdyż doskwierał mu głód, jednak sycił go już sam widok.
- Dostarczyłeś mi wiele rozrywki. Dziękuję~
Pogładził go po głowie łapę i gdy już miał się w niego wgryźć, poczuł czyjś wzrok na swoich barkach. Nastawił uszy i odstąpił od jedzenia rozglądając się podejrzliwie. Całkiem niedaleko dostrzegł szczeniaka bacznie obserwującego całe zajście. Jak gdyby nigdy nic leżał sobie w wyjątkowym spokoju pod drzewem. Jego spojrzenie nie zdradzało żadnej emocji. Nic a nic. Trochę go to zdziwiło. Jeśli widział co tu się zadziało, to czyż nie powinien być chociaż odrobinę przerażony? Spędzili chwilę na wpatrywanie się tak w siebie. Po chwili szczeniak obrócił się tyłem i kontynuował spoczynek. Ten stoicki spokój… Zaciekawił go ten malec. Urwał soczysty kawałek mięcha i podszedł do malca. Ładnie ułożył je przed nim i błysnął wyzywająco zębami.
- Nie wiedziałem, że w pobliżu jest jakiś szczeniak. Aż mi głupio, że widziałeś mnie od takiej strony. Proszę, stawiam posiłek.

Pelagus? Niby dużo nie napisałam, ale wybacz jeśli źle oddaję charakter Pelagusa, muszę go jeszcze wyczuć

|| następna część ||