- To co teraz robimy?
- Jeśli chcesz, możesz ze mną pójść zapolować, lecz nie powiem, nie zależy mi na twoim towarzystwie. - po krótkiej chwili ciszy, spytał - Czy przynajmniej masz jakieś pojęcie na temat polowań?
- Ależ oczywiście! Przecież bez tego nie przeżyłabym zbyt długo sama w lesie.
- No dobrze. - mówiąc to, szybko się oddalił, a Afra krzyknęła za nim;
- Czyli mogę z tobą iść?
- A jak sądzisz? - odparł, nie patrząc za siebie. Uradowana Afra szybko pobiegła za nim.
- Czy ten las ma jakąś nazwę? - pytała.
- Tia.
- A jaką?
- Las Phoenix'a.
- Ładnie. - uśmiechnęła się. - A masz jakieś ulubione miejsce? Albo ulubione jedzenie lub ulubiony kolor?
- Przestań, tyle, gadać. - odpowiedział poirytowany Nester, akcentując każde słowo. Afra zaczęła się śmiać, lecz sądząc po minie basiora, uznała, że nie żartuje i lepiej na chwilę się zamknąć. Resztę drogi spędzili w ciszy. Afra nie wiedziała co myśleć o niedawno co poznanym basiorze. Z jednej strony już go lubiła, lecz cały czas miała przed oczami tego ptaka. Jeszcze nigdy tak się nie czuła. Jej rozmyślania przerwał szept Nestera.
- W tych krzakach siedzi zając. - wyszeptał.
- Naprawdę? Gdzie? - spytała.
- Ciszej... - syknął basior.
- Przecież jestem cicho. - Nester nic nie odpowiedział, tylko cicho westchnął. Afra naprawdę nie rozumiała o co mu chodzi. I do tego nadal nie widziała zająca, którego ponoć widział Nester. Nagle coś się ruszyło w krzakach, a z nich wyleciało zwierzątko. Nester rzucił się na nie, zanim Afra zorientowała się, co właśnie się stało. Zajączek leżał już nieżywy w jego pysku.
- Chcesz trochę? - spytał.
- Chętnie! - odpowiedziała, a basior położył zająca na ziemi i oddzielił część dla Afry. Wdzięczna zaczęła jeść, Nester również, wyglądał tak, jakby nie jadł od bardzo dawna. Po skończonym posiłku, postanowili, że pójdą do centrum watahy, by spotkać się z Alfą. Afra bardzo chciała dołączyć do watahy. Idąc, Afra jakby od niechcenia rzuciła w stronę basiora:
- Opowiedz mi coś o sobie.
Nester?
