— Nabijasz się ze mnie? — udała obrażoną i ze śmiechem pacnęła mnie łapą.
— Jakżebym śmiał. Wujek Sirius nigdy z nikogo się nie nabija — powiedziałem udając powagę, ale zaraz się roześmiałem.
Gdy sobie usiadła, a ja wziąłem się za robienie herbaty, w pewnym momencie zadała pytanie.
— A do czego tak właściwie używa się tego Ziela?
Natychmiast odwróciłem pysk w jej stronę. Ktoś w końcu zapytał!
— Cóż, sam w sobie nic nie daje — zacząłem przemowę.— Takie po prostu zielsko, jakiego pełno. Ale jego sok jest bazą do wielu eliksirów mających związek z umysłem. Na przykład sam zapach tego ziela wymieszany z jeszcze jednym składnikiem, jest środkiem silnie usypiającym. Czasami używa się go jako odtrutka, ale tylko na najsłabsze trucizny. Ale ma jedną właściwość, która czyni go wyjątkowym. Niczym nie da się zmniejszyć jego mocy, nawet gdy się go spali, jego proch nadal będzie miał lecznicze właściwości. Nie nadaje się jednak do leczenia ran zewnętrznych. Gdybyś sobie nim wysmarowała łapę, wyżarłoby ci skórę. Zagoiłoby się samo, w ciągu dwóch dni, każdy środek leczniczy albo maść spotęgowałoby ból. Na znieczulanie Zielska najlepsza jest zwykła woda, która rozpuści soki i zmniejszy uczucie dyskomfortu.
Zapadła cisza. Nagle nawiedziła mnie myśl, że ona zaraz zwieje, wrzeszcząc że mieszka tu dziwak, ale nic takiego się nie stało.
— Nie zanudziłem się? — spojrzałem na nią, aby się upewnić, że nie zasnęła. Nie, nie spała.
— Nie, skąd. To nawet ciekawe — uśmiechnęła się.— Ale i tak wolę gwiazdy.
— Gwiazdy? Ten temat też jest z pewnością interesujący — położyłem przed nią kubek z herbatą i sam zacząłem pić swoją.
Aelin?
