Mimo tego, ile się nie widzieliśmy...
Ile zrobiłam...
Nadal mnie pragnął...
Wtuliłam się w basiora najbardziej jak mogłam. Tej bliskości.. Nigdy mi jej nie będzie mało. Patrzyłam mu w oczy. Tego wzroku, nigdy nie mogłam zapomnieć.
- Obiecuje, Neron... - powiedziałam lekkim tonem z uśmiechem i go pocałowałam. Mam mu tyle do powiedzenia. Chłopak, zabrał mnie na spacer, jak za starych czasów.
- Czemu odeszłaś...? - zapytał, kierując na mnie wzrok. Wzięłam głęboki wdech.
- Duchy mi powiedziały, że niedaleko mogę znaleźć odpowiedzi na moje pytania. Czułam, że tam, gdzie idę, jest niebezpiecznym miejscem, dlatego zniknęłam. - spojrzałam na niego kątem oka. Ten przybliżył się do mnie, czerpiąc radochę z każdego kroku. Uśmiechnęłam się lekko i wtuliłam w jego futro.
- Byłam w wymiarze cieni... Widziałam Elsey...
- Słucham?! - Neron od razu się wyprostował - nic ci nie zrobiła?! Byłaś ranna!?
- Nie, nie, nie! - uspokoiłam go - znaczy... Trochę się pobiłyśmy, ale w końcu, zaprowadziła mnie do komnaty wspomnień, ale... Moich tam nie było.
Zapadła cisza, a ja miałam opuszczoną głowę. Tyle czasu, poszło na marne. Zraniłam Nerona, też ma marne, nie zyskałam nic... Niepamięć, nadal mnie nawiedza, nigdy się nie dowiem kim jestem, kim byłam.
- Shante, hej - zatrzymaliśmy się i podniósł mój łeb tak, żebym patrzyła mu w oczy - nie ważne jest to, co było kiedyś...
- Tak, wiem... Po prostu... Porażka boli - uśmiechnęłam się w jego stronę - Ale dam radę. Teraz na pewno dam! - uśmiechnęłam się szeroko i odwróciłam łeb w stronę watahy. - Tutaj jest mój dom.
Neron się ciepło do mnie uśmiechnął i zaprowadził mnie do jego, a raczej "naszej", jak on to ujął, jaskini. Akurat zapadał zmrok, więc mogliśmy się położyć. Basior ułożył się na posłaniu, a ja obok niego. Wtuliłam się w jego futro, powoli przysypiając.
- ... Neron...
- Tak?
- Dziękuję, że o mnie nie zapomniałeś...
Neronek?
