- Nie, nigdy. Możnaby powiedzieć, że nie jestem waderą która za wszelką cenę szuka towarzystwa. Wręcz przeciwnie. Nigdy nie oglądałam z kimś gwiazd, nie chodziłam z nikim po watasze, nikt nigdy nie usłyszał jak śpiewam... Jestem skrytym cwaniakiem dbającym o swoje potrzeby, który wyściubia nos ze swojej jaskini tylko na chwilę i bardzo rzadko. Byłabym szczerze zdziwiona, gdyby ktoś prócz Kesame, Nathing oraz Rainbow znał moje imię. No i oprócz Ciebie. Jestem wredna, nieprzyjemna, chamska... Kto chciałby znać kogoś takiego? Na szczęście wojna się skończyła, i już mnie nie potrzebują, gdyż jestem deszyfrantem. Za szczeniaka marzyłam o zawodowym śpiewaniu, tak bardzo marzyłam wyjść na scenę i śpiewać innym... - skończyłam.
- Więc czemu tego nie robisz? - zapytała chyba nieco zaciekawiona moją osobą.
- Wstydzę się, nie wyjdę nigdy na scenę. - odparłam.
Nagle zobaczyłam dużą grupę wilków biegnących w naszą stronę.
- To nasi! - krzyknęłam, zrywając się z miejsca.
Świetliki odleciały wyżej, a my przyłączyłyśmy się do biegu. Na przodzie zauważyłam Rainbow.
- Pani Wiecznie Niezadowolona, witam. Czemu wszyscy uciekają? - biegliśmy już na pełnych obrotach.
- Pani Słoneczko, to nie czas na zabawy. Przegraliśmy wojnę, Smocze Ostrze zniknęło, a smoki odebrały tereny. Musimy się z tąd wynosić. Wilki są załamane, nie mają motywacji do walki. - odpowiedziała.
- Dziękuję. Trzymaj się! - odbiegłam do Inanis.
- Słuchaj, przegraliśmy wojnę, Smocze Ostrze zniknęło, smoki zajęły tereny. Musimy uciekać. Wilki są załamane. - wydyszałam, a łzy stanęły mi w oczach.
- Gdy będziemy poza granicami, to będzie Twoja szansa, możesz dodać im otuchy śpiewem. - odpowiedziała, i też zaczęła po cichu płakać.
Że oni mieliby mnie wysłuchać? Nigdy.
- Więc czemu tego nie robisz? - zapytała chyba nieco zaciekawiona moją osobą.
- Wstydzę się, nie wyjdę nigdy na scenę. - odparłam.
Nagle zobaczyłam dużą grupę wilków biegnących w naszą stronę.
- To nasi! - krzyknęłam, zrywając się z miejsca.
Świetliki odleciały wyżej, a my przyłączyłyśmy się do biegu. Na przodzie zauważyłam Rainbow.
- Pani Wiecznie Niezadowolona, witam. Czemu wszyscy uciekają? - biegliśmy już na pełnych obrotach.
- Pani Słoneczko, to nie czas na zabawy. Przegraliśmy wojnę, Smocze Ostrze zniknęło, a smoki odebrały tereny. Musimy się z tąd wynosić. Wilki są załamane, nie mają motywacji do walki. - odpowiedziała.
- Dziękuję. Trzymaj się! - odbiegłam do Inanis.
- Słuchaj, przegraliśmy wojnę, Smocze Ostrze zniknęło, smoki zajęły tereny. Musimy uciekać. Wilki są załamane. - wydyszałam, a łzy stanęły mi w oczach.
- Gdy będziemy poza granicami, to będzie Twoja szansa, możesz dodać im otuchy śpiewem. - odpowiedziała, i też zaczęła po cichu płakać.
Że oni mieliby mnie wysłuchać? Nigdy.
Inanis? Przepraszam, ale musiałam uwzgędnić ucieczkę >.<
