- Mam nadzieję, że potrafisz dochować sekretu.
- Yyy... słucham? Em... przepraszam. Dochować sekretu? To będzie dość trudne - mrugnąłem do niej okiem przymilająco.
- Musisz spróbować. Nikt nie może się dowiedzieć o tym stworzeniu.
- Dlaczego chcesz je tutaj ukrywać? Dokonałaś wielkiego odkrycia i nie chcesz tego ogłosić? Core zwiesiła głowę. Widocznie zasmuciło ją to, co powiedziałem. Ten fakt sprawił, że i ja poczułem kłucie w środku.
- Hej, Core, przykro mi, że to powiedziałem, potrafisz mi wybaczyć?
- Ja... wybaczę, ale nie wracajmy do tego więcej. Nie chcę nikomu o tym wspominać i ty też tego nie rób.
- Dobrze, moja droga. Cóż więc teraz zrobimy?
Westchnąłem.
- Może pójdziemy szukać przyjaciół tego srebrnego stworzonka? - zaproponowałem. - Skoro jest tu jedno, musi być ich więcej.
- Zgoda, jeśli tylko ta srebrna istotka nam pozwoli.
Nasze oczy zwróciły się pytającym wzrokiem na sreberko. Zdawało nam się, że swoim ruchem wyraża "tak, możecie", odwróciło się i ruszyło na wprost, a my za nim.
Maluch zatrzymał się przed zaroślami i wykonał niezrozumiały dla wilczych rozumów taniec. Razem z Corners przysiedliśmy tuż obok.
To było niezwykłe zjawisko, srebrny stworek unosił się na wietrze niczym liść, który dopiero co opadł z drzewa. Z jego skrzydełek sypały się małe iskierki, a sam błyszczał jak księżyc.
Nagle z zarośli zaczęły wynurzać się jemu podobne istotki w różnych pięknych kolorach, złotym, turkusowym, szafirowym, karmazynowym...
Mrugnąłem kilkakrotnie oczyma, aby sprawdzić, czy mi się nie śnią. Nie, to nie był sen. Zaraz potem spojrzałem na Core. Ona także wyglądała na zdziwioną.
- Czy wszystko w porządku, Core?
Corners? Przepraszam, że tak długo czekałaś.
