Nieważne jakbyś się starał to i tak samym siedzeniem w jaskini nic nie działasz. Nie żeby tak od razu zabierać się za ratowanie świata, osiągnięcia czegoś wielkiego, czy spełniania marzeń... niektórym wystarczą i te małe kroczki!"
Pewnie i takowych myśli filozoficznych nałapałbym o wiele więcej, może i siedziałbym jeszcze tak całkowicie wyciszony w kompletnej samotności patrząc w szare niebo... ale jak na złość mój pierwszy twór okazał się być także moim ostatnim. Z jednego powodu - posłuchałem go.
Moimi ,,małymi kroczkami" stały się łyse pola pszenicy z kilkoma starymi stogami siana porozrzucanymi bez ładu i składu aż po sam horyzont. A ja razem z nimi. Spoglądając raz to w jedną, a to w drugą stronę i wybierałem odpowiednio niewinną kupkę siana. Ćwiczeń nigdy dość..
Odwróciłem się w bok posyłając w niebo coś na kształt ciemnego światła z językiem ognia za sobą. Pocisk zrobił pętlę w powietrzu i spadł na pobliską kupkę, która już i tak stanęła w płomieniach. Podobnie stało się z innymi, wszystkie po kolei zmieniły się w popiół. Mam nadzieję że farmer się zbytnio nie obrazi.
Z uśmiechem niszczyłem, nie myśląc co będzie potem. Ale nic nie jest idealne. Zanim się spostrzegłem, kula magii, którą cisnąłem daleko na zachód, wróciła do mnie jak bumerang prawie mnie nie zabijając. Odskoczyłem w bok wpadając w wysokie trawy. Stanąłem na baczność ,nastawiając uszu.
"Ktoś tu jest... teraz trzeba się było tylko dowiedzieć czy to przyjaciel czy wróg."
Rozejrzałem się bacznie po polu. Nie widziałem nic, chociaż czułem że tak ktoś jest. Może nie samymi oczami,ale i umysłem. Wiedziałem że gdzieś tu kryje się para czarno - czerwonych frotek, których właściciel pogrywa sobie ze mną gdzieś pośród tych właśnie pól.
I najwyższy czas je odnaleźć...
Arisa?
