- Masz rację... - Westchnęła.
- Najpierw musimy zorganizować oświadczyny, dopiero potem o tym pomyślimy. - Postanowiłem. Taravia uniosła jedną brew w górę.
- Dobrze, ale nie wszystko na raz. Ciekawa jestem, co na to Serafina.
- Ja też... Wiesz, nigdy prawie nie rozmawiałem z twoją siostrą.
- Naprawdę?
- Na seriooo. - Mruknąłem. I nagle mnie zamrowiło w łapach. Ogon się najeżył.
- Wzywają mnie. - Powiedziałem. Oczy zaczęły mi płonąć, podobnie jak łapy. Taravia odsunęła się ode mnie.
- To... Ja lecę. - Krzyknęła i zniknęła. Bam! Znalazłem się, na środku sali. Dookoła, na ogromnych stalowych tronach siedziały demony. Ja, jako ich król powiększyłem się do ich rozmiarów i zasiadłem na złotym tronie.
- Zero... Ostatnio rozmawialiśmy, o Tobie. - Zaczął Mefistofeles.
- Nie było to zbyt miłe. - Wymsknęło się Bohgulowi.
- SPISKUJECIE PRZECIWKO MNIE?! - Wydarłem się. Zmierzyłem swoim wrogim spojrzeniem demony. Siedziały cicho. Grzecznie, jak nigdy.
- Mów, Mefistofelesie. - Powiedziałem do niego.
- Każdy diabeł, musi podpisać specjalny pakt. - Wyjąkał. - Oddaj nam swoją krew.
Zrobiłem wielkie oczy.
- Nie. Nie zgadzam się.
- Słudzy, przynieście wodę święconą! - Krzyknął Mefistofeles.
- NIE! Koniec tej szopki! Nic nie podpiszę. Ty, Mefistofelesie, za spisek wobec samego diabła zostaniesz zniszczony i posłany na wieczną mękę u Hadesa. Ktoś jeszcze sprzeciw?! - Krzyknąłem. I wtem, drzwi otworzył Hades. W jednej ręce miał swoje berło, a w drugiej łańcuch.
- Cerber, bierz. - Szepnąłem. Zza drzwi wyłonił się trójgłowy potwór. Chwycił Mefistofelesa i zmniejszył go. Chwilę później, było po sprawie. Wróciłem do jaskini Taravii. Usiadłem na podłodze.
- Co znowu? - Zapytała.
- Jeden spiskował, wobec mnie. Ale został zgładzony.
- Ach, to nic takiego.
- Tak, nic... - Westchnąłem.
Taravia?
