Od Zico cd. Victorii Nox Aeris

– Mamo? – zapytałem niepewnie. – Co się dzieje? Dlaczego inne wilki jęczą i krzyczą? Boję się... – Przytuliłem się do wadery i wpatrywałem w jej niebieskie oczy, czekając na odpowiedź. Moje uszka przylegały do głowy (były jakby przyklapnięte), a oddech był lekko przyśpieszony.
Po dłuższej chwili wadera odpowiedziała lekko podłamanym i niepewnym głosem.
– Widzisz Zico... Jesteśmy teraz w bardzo niekomfortowej sytuacji. Inne wilki boją się ludzi, ponieważ prowadzą na nich bolesne badania... A ty i twoja siostrzyczka jeszcze przez kilka tygodni nie macie się czego bać. Jesteście za mali – skończyła wypowiedź i dała mi buziaka. Potem mnie podniosła i przeniosła obok siostry, która spała sobie jak gdyby nic.

Po chwili przyszła jakaś pani. Popatrzyła na moją mamę, potem na chwilkę na nas i zabrała moją rodzicielkę ze sobą. Poszedłem spać. 

Po czasie obudziło mnie trącenie nosem. Otworzyłem leniwie oczy i zobaczyłem rubinowe oczy mojej siostry.

– Wstawaj, leniu! Jakaś pani przyniosła nam piłkę i linę. Zrobimy sobie zawody! –wykrzyczała do moich biednych uszu. Wstałem i popatrzyłem na nią z lekką złością i ciekawością tego, co wymyśliła.
– Tłumacz zasady – powiedziałem, dając tym samym znak, że się zgadzam, bo co innego mogłem robić?
– Przeciągamy linę, a przegrany oddaje kolację.
– Okej! – odpowiedziałem. Sis wzięła troszkę wody i zrobiła linię na podłodze, i zaczęła się zabawa. Ciekawe, kto wygra?

Saba?