Od Sheedana

Brak czasu i sympatii innych wilków w watasze, nie mówiąc już o tym, że wiedzieli, że wkradałem się do ich watahy, sprawiło, że nie znałem tu nikogo, prócz napotkanej już Alfy. Postanowiłem, że pójdę się przebiec (Co zabrzmiało trochę jak mucha w wannie). Na początku truchtałem sobie wokół innych jaskiń i przyglądających się mi wilków. Napotkałem także na znajomą mi twarz, czyli Ayr'ę, którą miałem okazję już zobaczyć. Nic takiego nadzwyczajnego nie było w tych jaskiniach - Normalne, skalne i głazowe, niektóre posypane piachem w środku. Postanowiłem pobiec szybciej, bo już odechciało mi się oglądać tutejsze "osiedle". Na przeciwko mnie napotkałem mnóstwo drzew, przez które przeszedłem spacerkiem, gdyż każde drzewo było odmienne i warte uwagi. I tak mi się zdawało, że idę za szybko. Jeszcze za sobą czułem w pełni spojrzenia innych wilków, jakby ciągle za mną gonili. Bałem się, że popadnę w paranoję, ba w depresję, więc przyśpieszyłem nieco kroku. Zaraz po tym ,zobaczyłem wodne odcinki, aż wreszcie dotarłem do centrum. Stare, magiczne drzewa mogły zaskoczyć nie jednego. Gdy tak oglądałem, przestałem wyczuwać czyiś oddech za moimi plecami, a spojrzenia, jakby nie zauważyły u mnie niczego dziwnego i powróciły do swych zajęć. Lorvood, mój nauczyciel, nauczył mnie, jak wygląda poezja bez rymów. Mówił mi także, że taka poezja jest piękniejsza. Więc od razu ułożyłem kilka wersów:
W dalekim kraju, daleko stąd,
Kiedyś wataha młoda była.
Ktoś posadził drzewko,
ziarenko zaś niebieskie,
zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
Zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
Nikt nie rozumiał słów jego,
gdy mówił że niedługo,
wyrosną tu piękne drzewa.
Dopiero ich duchy w to uwierzą.
ziarenko zaś niebieskie,
zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
Zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
Nie wiedząc czemu,
nie wiedząc jak,
teraz poeta w miejscu jest tym,
przygląda się drzewom.
Starym, lecz silnym,
i układa kolejny zwrot.
ziarenko zaś niebieskie,
zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
Zostawił dla siebie,
niebiosom dał serce.
- Ładny wiersz, teraz go ułożyłeś? - Ktoś zapytał. Nie odwróciłem się, tylko powiedziałem;
- Kim jesteś? Po co zadałeś sobie tyle trudu, by śledzić takiego marnego wilka, jak ja?

Ktoś?