Zaraz, zaraz...
Czemu ja go przytuliłam? Czemu płakałam?!
Zamknęłam oczy, żeby przez chwilę mieć spokój. Muszę sobie to wszystko poukładać...
Przytuliłam go, żeby czuł się potrzebny. Nie chcę stracić mordercy, ponieważ jest on, jak na razie, jedynym zabójcą.
Najgorsze jest to, że nienawidzę kogoś przytulać. Być przytulana też nie. A, że musiałam to zrobić, teraz łzy same leciały mi po pysku... Co się ze mną dzieje? Czyżby to przez ten czar, którego użyłam na sobie? Nie lubię płakać, więc pewnie jest to skutek uboczny zwiększonej mocy. Głupia Czarna Magia...
Aktualnie jestem w rozsypce. Ja, no i mój stan emocjonalny.
Kim w ogóle jest dla mnie Zero?
Zwykły wilk, który jest mi potrzebny wyłącznie do tego, żeby wataha prosperowała. A ja go przytuliłam. No i on mnie!
Ciarki przeszły przez moje ciało, a ja zacisnęłam zęby. Kiedy wszystko przemyślałam, łzy zniknęły. Znów stałam się normalną Taravią.
- Odejdź. - syknęłam
- Słucham? - zapytał, jakby porażony prądem
- Odejdź. - powtórzyłam, nie patrząc na niego - Już wyjaśniliśmy wszystkie sprawy, więc możesz odejść. Chcę zdjąć z siebie zaklęcie.
- Jakie zaklęcie?
- Jakieś. - warknęłam. Nie, teraz nie chcę być miła... Nie chcę udawać. - Przez nie płaczę, przez nie gadam głupoty. I tak nie zrozumiesz, nie znasz Czarnej Magii.
Basior wyraźnie posmutniał, słysząc moje słowa.
- Zawsze byłeś oschły, więc i teraz się tak zachowaj. Warknij, powiedz coś, co mnie urazi. A później odejdź, do swojej jaskini. Zaraz się ściemni.
Basior chciał coś powiedzieć, lecz ugryzł się w język. Zawrócił i zaczął się oddalać.
- I nie rób tak więcej. - rzuciłam, nie patrząc w jego kierunku
Zatrzymał się w pół kroku, najwyraźniej nie rozumiejąc.
- Jesteśmy kwita, więc nie rób tak więcej. - wbiłam pazury w ziemię - Nie przytulaj mnie. Nienawidzę tego.
Zero?
