- Uwielbiam jasnoniebiesko-fioletowawy kolor - mówi, wskazując na naszyjnik - Mam takie oczy. I taki właśnie jest mój naszyjnik. Myślę, że był stworzony dla mnie.
- To... Nazywasz się Rochele De La Muncho Vente Diam? - spytałam, bo mimo wciąż powracającego tematu wisiorka miło było posłuchać jej babcinego głosu.
- Właśnie tak - roześmiała się - Ale możesz mi mówić Che, córciu.
- Ile pani ma lat? - zadałam delikatnie niebezpieczne pytanie.
- Naszyjnik znalazłam jakieś siedemnaście lat temu... Tak... To by było dziewiętnaście, córciu, ale pamiętaj, nas, wader, nie pyta się o wiek - pogroziła mi żartobliwie palcem*.
- Oczywiście, pani Che - przytaknęłam grzecznie.
Wiecznie powracający temat naszyjnika. Jakby był najważniejszym elementem jej życia.
- Och, ,,pani Che", to mnie rozbawiłaś! - zawołała Rochele i zaczęła długą opowieść o tym jak znalazła swój magiczny wisiorek, który zakończyła westchnieniem - Tak, tak właśnie było.
Poruszyłam się nieznacznie, zastanawiając się nad kolejnym pytaniem, a wtedy Rochele De La Muncho Vente Diam najwyraźniej zauważyła mój amulet i krzyknęła:
- Ty też masz naszyjnik! Może sprawdzimy, który jest silniejszy, co?
- Jak? - spytałam, obawiając się, że znam odpowiedź.
- Oczywiście porównując ich moce! - uśmiechnęła się.
- Ja... Nie do końca nad nim panuję... - spróbowałam wytłumaczyć wilczycy, że cóż... Nie mam nad moim amuletem żadnej władzy. On... po prostu... jest magiczny.
- Możemy spróbować na tej polance - Rochele chyba w ogóle mnie nie usłyszała.
Najwyraźniej muszę stanąć z nią w konkury i przygotować się na to, że mój niezwykle potężny amulet zostanie uznany za nędze chuchro...
* tak, wilki mają palce
Rochele La Muncho Vente Diam?
